UNUTUYORUZ

Ne kimseye derdimi anlatabilirim,nede anlattığımı anlamasını bekleyebilirim
bazı şeyler anlatılmaz,anlatılamaz kelimelerle!
sadece yaşanır, o yaşayan bilir nefes alış aslında
biraz daha ölüme yakınlaşmak olduğunu!
o yaşayan bilir, her bir nefes aynı ölüm gibi olduğunu
kimse bir başkası gibi acı yaşayamaz!
herkesin acısı yaşayana , kendine acıdır
onu kendi yaşamıştır.......
kendi acılarım bana acı gelirken, belki??de başkası gülüp geçer!
yada bir başkası hıçkırarak ağlayabilir
o başkasının gülmelerine inat!
bugün benim ağlamaklı olduğum bir an!
başka bir insan gülüyordu,
geçmiş bir vakitte o ağlarken,
ben gözlerime hükmetmeye, dur demeye çalışıyordum........
başardım!
ağlamadım fakat, ne söyleyeceğimi şaşırdım ona
bugün benim en acı günüm
onun güldüğü gün.......
bugün

her nefes alışım biraz daha acı oldu!
kime ne desem?
kimden omuz beklesem?
herkes kendi için yaşarken
benim için nefes almasını kimden istesem?
Anladım??ki,
o kendi için var!
gerçek olan asıl,asıl ise kişi ilk kendinindir!
acıları ile, yaşadığı ile,her sevincin arkasından yaşadığı
burukluğu ile!

Bir acı hikaye!

İnsanlığımızı unutuyoruz gittikçe.
Okuyup güldükçe.
Yazmaktan korktukça.
Seviyorum demedikçe.
Cesaretle nefes almadıkça
unutuyoruz!
Huzurlu uyumayı
sevinçle
uyanmayı
el uzatmayı, omuz olmayı
dost olmayı,sırdaş kalmayı
unutuyoruz!
Boşa yaşıyoruz
hiçe kızıyoruz
güzelliklerle alay ediyoruz
dedim??ya !
UNUTUYORUZ İNSANLIĞIMIZI .................