ÇOCUK VE AĞAÇ

 
 

Çoçuk,çok sevmişdi,
Karşı sokakta ki  ağacı,
Ona hergün su verirdi,
Çiçek açsın diye.

Bahar geldi ağaç çicek açdı,
Ağaç,güldü çocuklara,
Öperdi ,yanaklarından,
Onlar gülsün diye.

Ve onları sevindirmek için,
Sunardı ,en güzel meyvaları,
Çocuklarda çok sevmişdi,
Oyunları onun altında oynarlardı.

Sonbahar geldi artık,
Sarardı,yaprakları ağacın,
Yapraklarını döktü ağaç,
Çocuklarda uzaklaşdı ,ondan.


Ve çocuğu görmez oldu ağaç,
''Ne olurdu,bahar çabuk gelse.''
 Çocuklar dallarıma sancak kursa,
Benim altımda oynasalar diye bekledi.

Aradan zaman geçdi ,
Çocuğun aklına ağaç geldi,
Onu sulamak için doldurdu ,
Kovasını eline aldı.


Çocuk ağaça doğru yürümeye başladı,
Ağaç yokdu,yerinde şaşırdı
Acaba ne olmuşdu ağaca,
Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı,
O güzelim ağaça ne olmuşdu.


Ordan geçen Ünal Amca,
Çocuğa seslendi,''Ağlama,
Evlat ağacı mı arıyorsun?
Acımadan onu kestiler.

Yerine apartman yapacaklar''
Sizin oyun arkdaşınız yok artık,
İnsanlar doğalı unuttu evlat,
Sizler sakın onu unutmayın!

Ağaçlar dikin etrafa,büyüsün,
Sizin çocuklar etrafında oynasın,
Yeşile ve meyvaya dolsun,
Kendi elleriyle toplasın meyvaları.''