Viran olmuş gönüller, ıssız sevgiler,
Isıtmıştı yanan yüreğimi.
Yorgun
ayaklar daha kaç adım yürüyecekdi?
Ağlıyordum sensizliğime.
Tüm vücudumda hissettim sensizliğimi,
Mevsimler birbirinden kaçıyordu,
Toprakla yaprak ne güzel anlaşıyordu,
Öyle ya yapraklar hep toprağın kollarında.
İlk kışım değil sensiz
geçen günlerime,
Üşüyen ayaklarım mı ellerim mi bilemiyorum,
Tüm şehrin ayazını düşüyor yüreğime.
Afyon'a değil sana
takıldı ,yüreğim ellerim.
Yaşla doldu gözlerim.
Ne tuhaf!..
İçlerinde sen yoksun Afyon'un.
Ellerimle sımsıkı tuttuğum,
Uçurtmalar artık uçmayacak,
Bulanık denizleri dalgalandıran ne?
Nedir bu haykırış, nedir bu isyan?
Doğan güne
değil, sensizliğe yanar gözlerim,
O eşsiz güzellikteki muhteşemlik,
Yoktu
gözlerinde Afyon'un.
Biçareyim, yalnızım,
Ve de sensizim gurbet ellerde,
Su olup akmak geldi ,
O güzel gözlerinden,
Ama sen yine de ağlama,
Çünkü ben varım gözlerinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder