Sevmekten korktuğun oldu mu hiç senin? Her şey bir yana, tüm korkuların ötesindeyken yalnızca bağlanmak endişesini yaşadın mı hiç? Onu sevip acı çekmektense, ondan kaçmaya çalıştın mı hiç? Ya da, tüm duygularını çöpe atar gibi sadece ona yakın olmak istedin mi?
Sevmek yaşamak demek unutma. İnsanlığın bir parçası sevmekdir. Hatta diyorlar ki; insan olmak sevmek demek unutma. Sevemeyen insan, insanlığını kaybetmiş demekdir.. Sevmekten korkuyoruz, çünkü belki de insanlığımızdan korkuyoruz. Duygularımızı açığa vurmak zor geliyor. Birine her gün biraz daha bağlanmak, ona her an biraz daha fazla ihtiyaç duymak işimize gelmiyordur belki. Ama asıl bu korkular ve kendimizi engellemeye çalışmamız bizi ona çekiyor,olabilir. O kadar güzel duruyor ki, sanki rüya gibi.
Hiç ulaşamayacağımız için korkuyoruz. Sonumuzun hüsran olacağını düşündüğümüz için belkide...
Sevgi, korku demekmiş. Kaybetmek, belki de hiç ulaşamayacağını bilmek demek... Kendini kaybetmekten korkmakmış sevgi dediğimiz. Ne kadar istesen de kendini ele verememekmiş. Ama ne olursa olsun kendini tutamak sevmemek... Sevmekten korkmaksa; kendinle çelişmekmiş.
Fakat bir de ümit etmek var sevdiğini. Hani o da beni sever mi ki şüphesi vardır ya, o işte ykar.. İstersin ama belli edemezsin. O saatten sonra gerçekten sevmişsindir. Aşk ,sevda öyle bir şey işte... Umut her zaman vardır. Ama bazen sadece yanında olması bile yeter bize.
Kızsın istiyorum yerli yersiz. Burnunu soksun hayatıma, yaptıklarıma karışsın,istiyorum. Kıskansın beni. Üzerime titresin hep korusun kollasın beni. Benim onu kimseyle paylaşamadığım gibi oda paylaşmasın beni kimseyle. Hemen şimdi değil zamanla sevsin, sevgilim olmasın sevdiğim olsun. Herkesten çok beni sevsin istiyorum. Her gün görmesemde, yanımda olması bana yeter.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder